لعل فشان
لغتنامه دهخدا
لعل فشان . [ ل َ ف َ /ف ِ ] (نف مرکب ) فشاننده و پاشنده ٔ لعل :
پای سهیل از سر نطع ادیم
لعل فشان بر سر در یتیم .
|| از صفات ساقی است . (آنندراج ). ساقی باده ریز :
لعل فشان ساقی زرین کمر
گشته چو خورشید فلک لعل گر.
|| شیرین زبان .
پای سهیل از سر نطع ادیم
لعل فشان بر سر در یتیم .
نظامی .
|| از صفات ساقی است . (آنندراج ). ساقی باده ریز :
لعل فشان ساقی زرین کمر
گشته چو خورشید فلک لعل گر.
میرخسرو (از آنندراج ).
|| شیرین زبان .