ماوردی

ماوردی . [ وَ ] (اِخ ) علی بن محمدبن حبیب بصری مکنی به ابوالحسن (364-450 هَ . ق .) از علماء و فقها و قضات مشهور عصر خویش بود. در بصره تولد یافت و در همانجا از ابوالقاسم صیمری و به بغداد از ابوحامد اسفراینی علم فقه آموخت و در شهرهای بسیار عهده دار منصب قضا شد. سرانجام دربغداد اقامت گزید و در زمان القائم بامراﷲ عباسی عنوان قاضی القضات یافت و در پیش خلفا منزلتی رفیع به دست آورد. ماوردی از فقهای شافعی بود و به مذهب اعتزال تمایل داشت . وی در بغداد وفات یافت و در «باب حرب » مدفون گردید. او را تألیفات بسیار است از آن جمله : ادب الدنیا و الدین . الاحکام السلطانیة. العیون و النکت . الحاوی در فقه شافعی . نصیحةالملوک . فی سیاسة الحکومات . اعلام النبوة. معرفةالفضائل . الامثال والحکم . الاقناع در فقه . قانون الوزارة و سیاسة الملک و جز اینها. و رجوع به وفیات الاعیان و اعلام زرکلی چ 2 ج 5 ص 146و روضات الجنات ص 483 و معجم المطبوعات ص 1611 شود.