مبتجلغتنامه دهخدامبتج .[ م ُ ت َج ج ] (ع ص ) (از «ب ج ج ») ستور فربه و فراخ تهی گاه شده از خوردن گیاه . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). مبتجة. (ناظم الاطباء). و رجوع به ماده ٔ بعد شود.
