مبدء

مبدء. [ م ُ دِءْ ] (ع ص ) صیغه ٔ اسم فاعل از باب افعال بمعنی آغاز کننده و آشکارکننده و آفریننده . (غیاث ) (آنندراج ). آفریننده ٔ نخست بار، نامی از نامهای خدای تعالی . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). رجوع به مبدی ٔ شود :
به مکتب جبروت و به علم القرآن
به مبدء ملکوت و به مبدع الارباب .

خاقانی .

- مبدء فیاض ؛ آغاز کننده ٔ بسیار فیض رسان ، و از این مراد حق تعالی باشد. (آنندراج ).