متأخی
لغتنامه دهخدا
متأخی . [ م ُ ت َ ءَخ ْ خی ] (ع ص ) برادر گیرنده کسی را یا برادر خواننده . (آنندراج ). آن که برادر شود، و برادر گیرد و برادر خواند کسی را. (ناظم الاطباء). || قصد چیزی کننده و صواب آن جوینده . (آنندراج ). آن که بطور آگاهی ، قصد چیزی کند و صواب جوید آن را. (ناظم الاطباء). و رجوع به تَاءَخّی شود.