متعاکظ
لغتنامه دهخدا
متعاکظ. [ م ُ ت َ ک ِ ] (ع ص ) با هم پیکار آورنده و حجت کننده و با هم نازنده وفخرکننده . (آنندراج ). ستیزه کننده ٔ با هم در مفاخرت و با هم خصومت کننده و نازنده . (ناظم الاطباء) (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). و رجوع به تعاکظ شود.
