مجلسی

مجلسی . [ م َ ل ِ ] (اِخ ) ملامحمد باقربن ملا محمد تقی مجلسی ، از بزرگترین و معروفترین علمای شیعه در عهدصفویه است که به سال 1037 هَ . ق . در اصفهان متولد شد و در سال 1111 یا 1110 در زمان سلطنت شاه سلطان حسین صفوی وفات یافت و در جامع عتیق اصفهان مدفون شد. وی در اواخر عهد شاه سلیمان و قسمت عمده از عهد شاه سلطان حسین دارای رتبت شیخ الاسلامی و امام جمعه و صاحب اختیار امور دینی کل کشور بود و نیز حائز ریاست علمی و سیاسی گردید. تعداد تألیفات مجلسی متجاوز از شصت مجلد است که معروفتر و مهمتر از همه به زبان عربی «بحارالانوار فی اخبار الائمة الاطهار» است . این کتاب شامل 26 جلد و در حقیقت دائرة المعارف شیعه ٔ اثناعشری است . از تألیفات دیگر او مجموع کتب دینی و اخلاقی است که به زبان فارسی ساده نوشته شده است و مهمترین آنها عبارتند از: حق الیقین در اصول دین . حلیة المتقین در آداب و سنن . حیات القلوب در تاریخ انبیا و پادشاهان و ائمه . عین الحیات ، در وعظ و زهد و مذمت دنیا. زادالمعاد، جلاءالعیون در تاریخ حیات و مصائب و معجزات ائمه ٔ شیعه . تحفة الزائر، ربیع الاسابیع، مشکوة الانوار در فضیلت قرائت قرآن . مقیاس المصابیح در تعقیبات نماز و رساله های متفرق بسیار. وی به مجلسی پسر و مجلسی دوم (ثانی ) نیز معروف است . و رجوع به ریحانةالادب ج 5 و روضات الجنات ج 1 ص 118 و 124 و اعلام زرکلی ج 3 ص 868 و قصص العلماء صص 147-165 و سبک شناسی ج 3 ص 304 و تاریخ ادبیات براون ترجمه ٔ رشید یاسمی ص 257 و 263 شود.