مجمره گردان
لغت‌نامه دهخدا
مجمره گردان . [ م ِ م َ رَ / رِ گ َ ] (نف مرکب ) مجمره سوز. (آنندراج ). آن که بوی سوز در مجلس گرداند. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). مجمره دار. مجمردار :
مجمره گردان شمال ، مروحه زن شاخ بید
لعبت باز آسمان ، زوبین افکن شهاب .
صبحگاهی که صبا مجمره گردان باشد
گل فروکرده بدان مجمره دندان باشد.
ای آفتاب آینه دار جمال تو
مشک سیاه مجمره گردان خال تو.
سپهر مجمره گردان برای دفع گزند
سپند پرتو خورشید و ماه می سوزد.
و رجوع به مجمرسوز و مجمردار شود.
مجمره گردان شمال ، مروحه زن شاخ بید
لعبت باز آسمان ، زوبین افکن شهاب .
خاقانی .
صبحگاهی که صبا مجمره گردان باشد
گل فروکرده بدان مجمره دندان باشد.
سلمان ساوجی (از آنندراج ).
ای آفتاب آینه دار جمال تو
مشک سیاه مجمره گردان خال تو.
حافظ.
سپهر مجمره گردان برای دفع گزند
سپند پرتو خورشید و ماه می سوزد.
ظهوری (از آنندراج ).
و رجوع به مجمرسوز و مجمردار شود.
