محتبکلغتنامه دهخدامحتبک . [ م ُ ت َ ب ِ ] (ع ص ) نعت فاعلی از احتباک . بند استوار و نیکوکننده ٔ چیزی . (آنندراج ). استوارکننده و مضبوط نماینده و کسی که با دستاری پشت و ساقهای خود را با هم می بندد. (ناظم الاطباء).
