محوی

محوی . [ م َح ْ ] (اِخ ) به نوشته ٔ نوائی در تذکره ، مولانا محوی از آزادگان خراسان و از مردم هری بوده و طبعی خوب داشته است . گاه خاطر به تحصیل می گمارده و زمانی به پیروی از هوسهای جوانی و مصاحبت یاران پریشان آشفته و بی سر و سامان می بوده است ، و دو مطلع زیر از اشعار او را نقل کرده است :
دودی که از دل من در شام غم برآید
بریاد طره ٔ او پرپیچ و خم برآید.
ترکیب تن خاکیم از لای شراب است
جمعیت ما در قدم باده ٔ ناب است .

(مجالس النفائس ص 65 و 238).