مدبری
لغت‌نامه دهخدا
مدبری . [ م ُ ب َ ] (حامص ) مدبر بودن . نامقبل بودن . بدبختی . شوربختی :
نشان مدبریت این بس که هرگز
چو عباسی نشوئی طیلسانت .
تنگدستی را همی گر مدبری خوانی ز جهل
وای از آن اقبال تو وی مرحبا زین مدبری .
در همه پیله ٔ فلک پیله ور زمانه را
نیست به بخت خصم تو داروی درد مدبری .
چشم او من باشم و دست و دلش
تا رهد از مدبری ها مقبلش .
آن را که طوق مقبلی اندر ازل خدای
روزی نکرد چون نکشد طوق مدبری .
رجوع به مدبر شود.
نشان مدبریت این بس که هرگز
چو عباسی نشوئی طیلسانت .
ناصرخسرو.
تنگدستی را همی گر مدبری خوانی ز جهل
وای از آن اقبال تو وی مرحبا زین مدبری .
سنائی .
در همه پیله ٔ فلک پیله ور زمانه را
نیست به بخت خصم تو داروی درد مدبری .
خاقانی .
چشم او من باشم و دست و دلش
تا رهد از مدبری ها مقبلش .
مولوی .
آن را که طوق مقبلی اندر ازل خدای
روزی نکرد چون نکشد طوق مدبری .
سعدی .
رجوع به مدبر شود.
