مردم خور
لغت‌نامه دهخدا
مردم خور. [ م َ دُ خُوَرْ / خُرْ ] (نف مرکب ) مردم خوار. آدم خوار. آدم خور. خورنده ٔ گوشت آدمیزاده :
ترا راهزن خواند و مارکش
مرا دیو مردم خور خیره هش .
چه لافی که من دیو مردم خورم
مرا خور که از دیو مردم برم .
به مردم کشی اژدها پیکرم
نه مردم کشم بلکه مردم خورم .
ز مردم کشی ترس باشد بسی
ز مردم خوری چون نترسد کسی .
ترا راهزن خواند و مارکش
مرا دیو مردم خور خیره هش .
اسدی .
چه لافی که من دیو مردم خورم
مرا خور که از دیو مردم برم .
نظامی .
به مردم کشی اژدها پیکرم
نه مردم کشم بلکه مردم خورم .
نظامی .
ز مردم کشی ترس باشد بسی
ز مردم خوری چون نترسد کسی .
نظامی .
