مردم فریب
لغتنامه دهخدا
مردم فریب . [ م َ دُ ف َ / ف ِ ] (نف مرکب )فریبنده مردم . فریبگر. مکار. فتان . فریب دهنده . گمراه کننده . مموه . مدلّس . فریبکار. حیله گر :
بیامد یکی پیر مردم فریب
ترا دل پر از بیم کرد و نهیب .
که این ترک بدساز مردم فریب
نبیند همی از فراز و نشیب .
به شیرین سخن های مردم فریب
ربوده نیوشندگان را شکیب .
بدان سیب چهران مردم فریب
همی کرد بازی چو مردم به سیب .
برانگیخت آن جادوی ناشکیب
بسی جادوئیهای مردم فریب .
بیامد یکی پیر مردم فریب
ترا دل پر از بیم کرد و نهیب .
دقیقی .
که این ترک بدساز مردم فریب
نبیند همی از فراز و نشیب .
فردوسی .
به شیرین سخن های مردم فریب
ربوده نیوشندگان را شکیب .
نظامی .
بدان سیب چهران مردم فریب
همی کرد بازی چو مردم به سیب .
نظامی .
برانگیخت آن جادوی ناشکیب
بسی جادوئیهای مردم فریب .
نظامی .