مرهوصلغتنامه دهخدامرهوص . [ م َ ] (ع ص ) نعت مفعولی از مصدر رهص . رجوع به رهص شود. || فرس مرهوص ؛ اسب سوده سم از سنگ و جز آن . (منتهی الارب ). اسب که دچار «رهصة» شده باشد. (از اقرب الموارد). و رجوع به رهصة شود.
