مستأسرلغتنامه دهخدامستأسر. [ م ُ ت َءْ س ِ ] (ع ص ) نعت فاعلی از مصدر استیسار. || گردن نهنده برای اسیر شدن . (منتهی الارب ). || به اسیری گیرنده کسی را. (اقرب الموارد). و رجوع به استئسار و استیسار شود.
