مسکنة
لغتنامه دهخدا
مسکنة.[ م َ ک َ ن َ ] (ع اِمص ) اسم است از مسکین ، به معنی فقر و ذل و ضعف . (از اقرب الموارد). بیچارگی . (دهار) (مهذب الاسماء). حاجت . مسکنت . و رجوع به مسکنت شود : ... و ضربت علیهم المسکنة ذلک بأنهم کانوایکفرون بآیات اﷲ... (قرآن 112/3) ... و ضربت علیهم الذلة و المسکنة و بآؤُ بغضب من اﷲ. (قرآن 61/2).