مشآةلغتنامه دهخدامشآة. [ م ِ ] (ع اِ) (از «ش ء و») زنبیل و زنبر که بدان خاک ومانند آن کشند. ج ، مشائی . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از محیط المحیط) (از اقرب الموارد).
