مشیئة
لغت‌نامه دهخدا
مشیئة. [ م َ ءَ ] (ع مص ) (از «ش ی ٔ») خواستن . (منتهی الارب ) (ترجمان القرآن ). مشیة. (ناظم الاطباء). شأه یشأه شیئاً و مشیئة و مشاءة و مشائیة. خواستن . (از اقرب الموارد). و رجوع به مشیت و مشیة شود.
- مشیئةاﷲ ؛ عبارت از تجلی ذات و عنایت سابق پروردگار است برای ایجاد معدوم و یا اعدام موجود. و اراده عبارت از تجلی اوست برای ایجاد معدوم . پس مشیئة و اراده ، عموم و خصوص من وجه است . (از تعریفات جرجانی ).
- مشیئة الهی بر چیزی قرار گرفتن ؛ مقدر کردن آن . (از اقرب الموارد).
- مشیئةاﷲ ؛ عبارت از تجلی ذات و عنایت سابق پروردگار است برای ایجاد معدوم و یا اعدام موجود. و اراده عبارت از تجلی اوست برای ایجاد معدوم . پس مشیئة و اراده ، عموم و خصوص من وجه است . (از تعریفات جرجانی ).
- مشیئة الهی بر چیزی قرار گرفتن ؛ مقدر کردن آن . (از اقرب الموارد).
