مشیة
لغت‌نامه دهخدا
مشیة. [ م َ شی ی َ ] (ع اِ) اراده ٔ خداوند تبارک و تعالی . الحدیث ، قال الرضا علیه السلام : الابداع و الارادة و المشیة، اسماء ثلثة و معناها واحد. (ناظم الاطباء).
- بمشیةاﷲ، بمشیئةاﷲ ؛ به خواست خدای تبارک و تعالی : اکنون آن شرط نگاه دارم بمشیةاﷲ و عونه . (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 89). هر باری که خیلتاش را بباید داد بدهد تا به موقع رضا باشد بمشیة اﷲ و عونه و السلام . (تاریخ بیهقی ایضاً ص 118). اکنون به سر تاریخ بازشویم بمشیة اﷲ و عونه . (تاریخ بیهقی ایضاً ص 341). رجوع به مشیت و مشیئة و ترکیب مشیئةاﷲ شود.
- بمشیةاﷲ، بمشیئةاﷲ ؛ به خواست خدای تبارک و تعالی : اکنون آن شرط نگاه دارم بمشیةاﷲ و عونه . (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 89). هر باری که خیلتاش را بباید داد بدهد تا به موقع رضا باشد بمشیة اﷲ و عونه و السلام . (تاریخ بیهقی ایضاً ص 118). اکنون به سر تاریخ بازشویم بمشیة اﷲ و عونه . (تاریخ بیهقی ایضاً ص 341). رجوع به مشیت و مشیئة و ترکیب مشیئةاﷲ شود.
