مطائطلغتنامه دهخدامطائط. [ م َ ءِ ] (ع اِ) (از «م طط») ج ِ مطیطة، جای پای چارپایان که در آن آب گل آلود جمع شده باشد. || آب لوشناک و کدری که در ته حوضی مانده باشد. و فی حدیث ابی ذر: انانأکل الخطائط و نرد المطائط. (از اقرب الموارد).
