مطجن
لغت‌نامه دهخدا
مطجن . [ م ُ طَج ْ ج َ] (ع ص ) بریان کرده در تابه . (منتهی الارب ) (آنندراج )(ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) (از محیطالمحیط): و لایأکل علیه طعاماً حامضاً، بل یشرب علیه الشرب و یأکل امراق المطجنات و اسفیدباجات . (ابن البیطار) (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). و رجوع به مطنجن شود.
