ترجمه مقاله

مغبچه

لغت‌نامه دهخدا

مغبچه .[ م ُ ب َ چ َ / چ ِ ] (اِ مرکب ) بچه ٔ آتش پرست . (ناظم الاطباء). بچه ٔ مغ. فرزند مغ. ج ، مغبچگان :
من به خیال زاهدی گوشه نشین و طرفه آنک
مغبچه ای ز هرطرف می زندم به چنگ و دف .

حافظ.


مغبچه ای می گذشت راهزن دین و دل
در پی آن آشنا از همه بیگانه شد.

حافظ.


پیری آنجابه آتش افروزی
به ادب گرد پیر مغبچگان .

هاتف .


|| بچه ٔ میکده . (ناظم الاطباء). پسر بچه ای که در میکده ها خدمت کند :
در کنج خرابات یکی مغبچه دیدیم
در پیش رخش سربنهادیم دگر بار
آن دل که به صد حیله ز خوبان بربودیم
در دست یکی مغبچه دادیم دگربار.

فخرالدین عراقی .


گر چنین جلوه کند مغبچه ٔ باده فروش
خاکروب در میخانه کنم مژگان را.

حافظ.


آمد افسوس کنان مغبچه ٔ باده فروش
گفت بیدار شو ای رهرو خواب آلوده .

حافظ.


گر شوند آگه از اندیشه ٔ ما مغبچگان
بعد از این خرقه ٔ صوفی به گرو نستانند.

حافظ.


نامه ٔ تعزیت دختر رز بنویسید
تا همه مغبچگان زلف دوتا بگشایند.

حافظ.


و رجوع به مغ و مزدیسنا و تأثیر آن در ادبیات فارسی تألیف دکتر معین چ 1 ص 277 و 278 شود.
ترجمه مقاله