مغد

مغد. [ م َ ] (ع مص ) پرورانیدن عیش خوش کسی را. (تاج المصادر بیهقی ) (از اقرب الموارد). به ناز و نعمت پروردن عیش کسی را. (از منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء). || در عیش خوش برآمدن . (تاج المصادر بیهقی ). به ناز و کامرانی زیستن . (آنندراج ) (از منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). || مکیدن . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). || مکیدن شتر بچه شیر مادر را. (منتهی الارب ) (آنندراج ) (از اقرب الموارد). || دراز شدن گیاه و جز آن . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). || برکنده شدن موی سپید پیشانی اسب تا موی سیاه سپید برآید. (منتهی الارب ) (آنندراج ) (از اقرب الموارد). || کندن موی را. (از اقرب الموارد). || گائیدن . (منتهی الارب ) (آنندراج ). جماع کردن . (ناظم الاطباء).