مفغرة
لغتنامه دهخدا
مفغرة. [ م َ غ َ رَ ] (ع اِ) زمین فراخ . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). || گو کوه خردتر از کهف . (منتهی الارب ). گوی در کوه که خردتر از کهف باشد. (ناظم الاطباء). شکافی در کوه که کوچکتر از کهف باشد. (از اقرب الموارد).
