مقتدی بامرا

مقتدی بامرا. [ م ُ ت َ ب ِ اَ رِل ْ لاه ] (اِخ ) (الَ ...) لقب عبداﷲبن محمد، بیست و هفتمین خلیفه ٔ عباسی که پس از نوزده سال وهشت ماه خلافت در 487 هَ . ق . وفات نمود. (ناظم الاطباء). ابوالقاسم عبداﷲبن محمدبن قائم بن مقتدر (449-487 هَ . ق .). وی پس از فوت جد خود القائم بامراﷲ به سال 467 هَ . ق . به خلافت نشست در حالی که بیش از هجده سال از عمر وی نمی گذشت . در مدت خلافت خویش به عمران وآبادی بغداد پرداخت ، زنان آوازخوان و بدکار را براند، از جاری شدن آب گرمابه ها به دجله ممانعت کرد و گرمابه داران را به حفر چاهها و فاضل آبها مجبور کرد و اصلاحات دیگری نیز انجام داد. وی از علم و ادب نیز بهره داشت و روزگار او روزگار خیر و آسایش و آرامش بود. به مرگ ناگهانی در بغداد درگذشت . (از الاعلام زرکلی ج 3 ص 581). و رجوع به تجارب السلف ص 282 و مجمل التواریخ و القصص ص 383 و دستورالوزراء ص 24، 86، 88، 89 و 157 و تاریخ اسلام ص 124 و کامل ابن اثیر ج 10 ص 94 شود.