مقروةلغتنامه دهخدامقروة. [ م َ رُوْ وَ ] (ع ص ) (از «ق رو») گوسپندی که سر وی را در چوبی کشند تا شیر خود نمکد. (منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد).
