مقصبة
لغتنامه دهخدا
مقصبة. [ م َ ص َ ب َ ] (ع ص ) ارض مقصبة؛ زمین بسیارکلک و بسیارنی . (منتهی الارب ) (از آنندراج ). زمینی که در آن کلک و نی بسیار باشد. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). || (اِ) موضع نی . (از اقرب الموارد). جای روییدن نی . (از اقرب الموارد).