ملک خوی

ملک خوی . [ م َ ل َ ] (ص مرکب ) ملک خو :
عالم طفلی و جهل حیوانی بگذاشت
آدمی طبع و ملک خوی و پری سیما شد.

سعدی (کلیات چ مصفا ص 423).

دمی در صحبت یاری ملک خوی پری پیکر
گر امید بقا باشد بهشت جاودانستی .

سعدی .

کسی کو کم از عادت خویش خورد
بتدریج خود را ملک خوی کرد.

سعدی (بوستان ).

رجوع به ملک خو شود.