مماظة
لغتنامه دهخدا
مماظة. [ م ُ ماظْ ظَ ] (ع مص ) بدی و منازعت کردن با یکدیگر و لازم گرفتن دشمن را. (منتهی الارب ) (آنندراج ). دشمنی کردن و دشنام دادن و بدی کردن و ستیزه نمودن . (از اقرب الموارد). مِظاط. (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء) (منتهی الارب ).
