منتهب
لغت‌نامه دهخدا
منتهب . [ م ُ ت َ هََ ] (ع ص ) مال غارت شده و به یغما رفته . (ناظم الاطباء) (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). || (اِ) در عبارت «و عبدانهم بالمنتهب » موضعی است که واقعه ای در آن روی داده و گویند مصدر میمی است به معنی انتهاب و گویند موضع انتهاب . (از اقرب الموارد). رجوع به انتهاب شود.
