منصف
لغت‌نامه دهخدا
منصف . [ م ُ ن َص ْ ص ِ ] (ع ص ) دونیم کننده . دوبخش کننده . نصف کننده . (یادداشت مرحوم دهخدا). رجوع به تنصیف شود.
- منصف الزاویه ؛ (اصطلاح هندسه ) خطی است که از رأس زاویه رسم شود و زاویه را به دو بخش متساوی قسمت کند. فرهنگستان ایران «نیمساز» را به جای این کلمه پذیرفته است . رجوع به نیمساز شود.
|| عمامه پوشنده . (منتهی الارب ) (آنندراج ). آنکه عمامه پوشیده باشد. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد).
- منصف الزاویه ؛ (اصطلاح هندسه ) خطی است که از رأس زاویه رسم شود و زاویه را به دو بخش متساوی قسمت کند. فرهنگستان ایران «نیمساز» را به جای این کلمه پذیرفته است . رجوع به نیمساز شود.
|| عمامه پوشنده . (منتهی الارب ) (آنندراج ). آنکه عمامه پوشیده باشد. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد).
