منی انداز

منی انداز. [ م َ اَ ] (نف مرکب ) اندازنده ٔ منی که آب مرد و زن باشد. || دوراندازنده ٔ کبر و خودپسندی . روی برگرداننده از خودخواهی و عجب :
منی انداز باش چون مردان
گر نه ای زن ، منی پذیر مباش .

سنائی .