مهرچهر
لغت‌نامه دهخدا
مهرچهر. [ م ِ چ ِ ] (ص مرکب ) دارای رخساری چون آفتاب . || مجازاً، زیبا. خوشگل :
بدو گفت جم کای بت مهرچهر
ز چهر تو بر هر دلی مهر مهر.
به گیتی نمایم یکی مهرچهر
کز اندازه ٔ او کم آید سپهر.
بدو گفت جم کای بت مهرچهر
ز چهر تو بر هر دلی مهر مهر.
اسدی (گرشاسب نامه ).
به گیتی نمایم یکی مهرچهر
کز اندازه ٔ او کم آید سپهر.
؟ (از سندبادنامه ص 344).
