مهقاءلغتنامه دهخدامهقاء. [ م َ ] (ع ص ) سبزآب . عین مهقاء؛ چشمه ٔ سبزآب . || مؤنث امهق ؛ سخت سپید که به هیچ رنگ آمیزش ندارد و تابان و براق نباشد. (از منتهی الارب ).
