مهین
لغت‌نامه دهخدا
مهین . [ م َ ] (ع ص ) سست و ناتوان . (دستور الاخوان ). خوار و سست . (منتهی الارب ) (مجمل اللغة). ضعیف . ذلیل . بی مقدار. عاجز. پست . بی توان :
سجده میکرد او که ای کل زمین
شرمسار است از تو این جزو مهین .
- ماء مهین ؛ آب ضعیف . کنایه از نطفه است . (از مهذب الاسماء) :
تبارک اﷲ از آن نقشبند ماء مهین
که نقش روی تو بسته ست و چشم و زلف و جبین .
|| اندک . حقیر. قلیل . || شیر زبان گز. || کم خرد و کم تمیز. (منتهی الارب ). آن که تمیز و رایش ناقص باشد. || گشن که باردار نکند. ج ، مهناء. (منتهی الارب ).
سجده میکرد او که ای کل زمین
شرمسار است از تو این جزو مهین .
مولوی .
- ماء مهین ؛ آب ضعیف . کنایه از نطفه است . (از مهذب الاسماء) :
تبارک اﷲ از آن نقشبند ماء مهین
که نقش روی تو بسته ست و چشم و زلف و جبین .
سعدی .
|| اندک . حقیر. قلیل . || شیر زبان گز. || کم خرد و کم تمیز. (منتهی الارب ). آن که تمیز و رایش ناقص باشد. || گشن که باردار نکند. ج ، مهناء. (منتهی الارب ).
