مهی

مهی . [ م ِ ] (حامص ) بزرگی . سری . سروری . سرداری . (آنندراج ). عظمت . کِبَر. مقابل کهی . مقابل صغر :
بدو گفت بی تو نخواهم مهی
نه اورنگ و نه تاج و طوق شهی .

فردوسی .

اگر شهریار تو زین آگهی
نیابد نزیبد برو بر مهی .

فردوسی .

همه سو فرار است بهر از مهی
همی نام بینم ز شاهنشهی .

فردوسی .

گر که سرمایه ٔ مهی هنر است
هنرش را پدید نیست کنار.

فرخی .

خلق را داند کرد او مهی و داند داشت
چه به پاداشن نیک و چه به بد بادافراه .

فرخی .

بر فرخی و بر مهی گردد ترا شاهنشهی
این بنده را گرمان دهی وان بنده را گرمانیه .

منوچهری .

که چون از گزافش بزرگی دهی
نه ارج تو داند نه آن مهی .

اسدی (گرشاسب نامه ).

به سهم و سپه داشت باید شهی
که چون این دو نَبْوَد نپاید مهی .

اسدی .

در دست امیر و شاه ندهم
بر آرزوی مهی مهارم .

ناصرخسرو.

اگر تو چند به مال وبه ملک ده چو منی
به مال سوی تو ناید ز من کمال و مهی .

ناصرخسرو.

گر ببندی قصبی بر سرم از روی مهی
نگشایم ز غلامیت میان را چو قصب .

سنائی .

بدانم که در وی شکوه مهی است
وگرنه کند بانگ و طبل تهی است .

سعدی (بوستان ).

که من فر فرماندهی داشتم
بسر بر کلاه مهی داشتم .

سعدی (بوستان ).