مه چهره
لغت‌نامه دهخدا
مه چهره . [ م َه ْ چ ِ رَ / رِ ] (ص مرکب ) ماه چهره . با رخساری چون ماه . زیباروی :
بدو گفتم که ای مه چهره مگذار
که از گلزار تو ریحان برآید.
بگیر طره ٔ مه چهره ای و قصه مخوان
که سعد و نحس ز تأثیر زهره و زحل است .
بدو گفتم که ای مه چهره مگذار
که از گلزار تو ریحان برآید.
عطار.
بگیر طره ٔ مه چهره ای و قصه مخوان
که سعد و نحس ز تأثیر زهره و زحل است .
حافظ.
