مواقیت
لغت‌نامه دهخدا
مواقیت . [ م َ ] (ع اِ) ج ِ میقات . (اقرب الموارد) (یادداشت مؤلف ) (ناظم الاطباء). رجوع به میقات شود.
- علم مواقیت ؛ علمی است که بوسیله ٔ آن اوقات و احوال روز و شب و کیفیت دسترسی به این اوقات شناخته می شودو فایده ٔ آن شناختن اوقات عبادات و دست یافتن بر جهت آنها و بر طالعها و مطالع اجزای بروج و کواکب ثابت است که منازل قمر از جمله ٔ آن است ، و نیز شناختن مقادیر سایه ها و ارتفاعات و فاصله ٔ شهرها از یکدیگر و ارتفاع آنها است . (از کشاف اصطلاحات الفنون ).
|| جاها که از آن احرام گیرند، چون جحفه اهل شام را و ذات عرق ، اهل عراق را و یلملم ، اهل یمن را و قرن اهل نجد را و ذوالحلیفه اهل مدینه را. (یادداشت مؤلف ). و رجوع به حج و میقات ش-ود.
- علم مواقیت ؛ علمی است که بوسیله ٔ آن اوقات و احوال روز و شب و کیفیت دسترسی به این اوقات شناخته می شودو فایده ٔ آن شناختن اوقات عبادات و دست یافتن بر جهت آنها و بر طالعها و مطالع اجزای بروج و کواکب ثابت است که منازل قمر از جمله ٔ آن است ، و نیز شناختن مقادیر سایه ها و ارتفاعات و فاصله ٔ شهرها از یکدیگر و ارتفاع آنها است . (از کشاف اصطلاحات الفنون ).
|| جاها که از آن احرام گیرند، چون جحفه اهل شام را و ذات عرق ، اهل عراق را و یلملم ، اهل یمن را و قرن اهل نجد را و ذوالحلیفه اهل مدینه را. (یادداشت مؤلف ). و رجوع به حج و میقات ش-ود.
