موفق الدین
لغت‌نامه دهخدا
موفق الدین . [ م ُ وَف ْ ف َ قُدْ دی ] (اِخ ) احمدبن عباس ، مکنی به ابوطاهر و معروف به ابن برخش ، از مردمان واسط و از بزرگان ادباو شعرا و فضلا و اطبای نامی معاصر المسترشد باﷲ عباسی بود. و گویند خاصیت گیاه معروف مازریون را در معالجه و بهبود مرض استسقا او کشف کرد. از اشعار اوست :
یا عالماً این شوی رجله
اجری من العلم ینابیعا
لم عندک الاعمار موصولة
یضحی و یمسی الرزق مقطوعا.
یعنی ای دانشوری که هرجا قدم گذاری چشمه ٔ علم جوشش گیرد. چگونه است که در خدمت تو سلسله ٔ زندگانی و عمرها پیوسته می گردد ولی رشته ٔ ارزاق گسیخته می شود. (از نامه ٔدانشوران ج 1 صص 193-194).
یا عالماً این شوی رجله
اجری من العلم ینابیعا
لم عندک الاعمار موصولة
یضحی و یمسی الرزق مقطوعا.
یعنی ای دانشوری که هرجا قدم گذاری چشمه ٔ علم جوشش گیرد. چگونه است که در خدمت تو سلسله ٔ زندگانی و عمرها پیوسته می گردد ولی رشته ٔ ارزاق گسیخته می شود. (از نامه ٔدانشوران ج 1 صص 193-194).
