موکب روان
لغت‌نامه دهخدا
موکب روان . [ م َ / مُو ک ِ رُ ] (اِ مرکب ) عبارت است از حشم و خدم که همراه موکب باشند. (آنندراج ). ج ِ موکب رو. سواران یا پیادگان که همراه سلطان یا فرمانروا باشند :
به هارونیش خضر و موسی دوان
مسیحا چه گویم ز موکب روان .
چو در موکب قلب دارا رسید
زموکب روان هیچ کس را ندید.
و رجوع به موکب و موکب رو شود.
به هارونیش خضر و موسی دوان
مسیحا چه گویم ز موکب روان .
نظامی .
چو در موکب قلب دارا رسید
زموکب روان هیچ کس را ندید.
نظامی .
و رجوع به موکب و موکب رو شود.
