مکلة
لغتنامه دهخدا
مکلة. [ م َ / م ُ ل َ ] (ع اِ) باقی آب در چاه . (مهذب الاسماء). آب که در تک چاه بعد از کم شدن اندک اندک گرد آید. || یا آب اندک که در تک چاه یا آوند باقی ماند. از اضداد است . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد).