میرغنی

میرغنی . [ غ َ ] (اِخ ) شیخ محمد عثمان بن محمدبن ابی بکربن عبداﷲ میرغنی (1208-1268 هَ . ق .) ازشهر مکه بود و مذهب حنفی داشت . در ده سلامه ٔ طایف به دنیا آمد و در مکه به تحصیل علوم فقه و حدیث و تفسیر آن پرداخت و بعد به طریقت صوفیه روی آورد و محضر شیخ سیداحمدبن ادریس و عده ای از مشایخ طریقه ٔ نقشبندیه و قادریه و شاذلیه و جنیدیه و میرغنیه (که جد او سیدعبداﷲ میرغنی آن را بنیان نهاده بود) را درک کرد ودر سرزمین حجاز به سیر و سفر پرداخت و سپس به صعید مصر آمد و در منفلوط و اسیوط مدتی اقامت گزید. آنگاه به سودان رفت و در آنجا مقدمش را گرامی داشتند و به طریقه ٔ او گرویدند و شهرتش همه جا پیچید و سرانجام در طایف درگذشت . جنازه ٔ او را به مکه حمل کردند در معلاة به خاک سپردند. آرامگاه وی زیارتگاه علاقه مندان است . از آثار اوست : 1- انوارالمتراکمة - چاپ سنگی مصر 1300. 2- تاج التفاسیر لکلام الملک الکبیر. 3- السرالربانی (اسرارالربانی ). 4- فتح الرسول و مفتاح باب الدخول لمن ارادالیه الحصول . 5- مجموع الاورادالکبیر. 6- مجموعه ای شامل دیوان او مسما به «مجمع الغرائب المفرقات من لطائف الخرافات الذاهبات ». 7- النفحات المدنیة فی المدائح المصطفویة. 8- النور البراق فی مدح بنی المصداق . (از معجم المطبوعات چ مصر ج 2 ص 1828 و 1829).