میرکةلغتنامه دهخدامیرکة. [ رَ ک َ ] (ع اِ) بالشچه ٔ پیش پالان که چون سوار مانده گردد پای خود را بر آن گذارد. (منتهی الارب ، ماده ٔ ورک ) (از آنندراج ) (ناظم الاطباء).
