میضاً بیضاً
لغت‌نامه دهخدا
میضاً بیضاً. [ ضَن ْ ضَن ْ ] (ع اِ مرکب ، از اتباع ). ما علمک اهلک الا میضاً بیضاً؛ یعنی نیاموختند ترا کسان تو جز آنکه چون کسی از تو سؤال کند از دهان آوازی برآری و جواب صحیح از لا و نعم نگویی . (از ناظم الاطباء). || آوندی به شکل کدو. (از منتهی الارب ) (از آنندراج ) (از ناظم الاطباء).
