مینوسرشت

مینوسرشت . [ س ِ رِ ] (ص مرکب ) که سرشتی مانند مینو دارد. که طبیعتی مانند بهشت دارد. دارای سرشت و طبیعت بهشت . دارای خلقت بهشت . توسعاً به معنی زیبا و خرم :
درآمد به آن شهر مینوسرشت
که ترکانش خوانند لنگر بهشت .

نظامی .

در آن خرم آباد مینوسرشت
فروماند حیران ز بس آب و کشت .

نظامی .

زمانه به کردار باغ بهشت
زمین از گل و سبزه مینوسرشت .

نظامی .

|| خوب صورت . مینوپیوند. (آنندراج ). رجوع به مینوپیوند شود. || آسمانی طبیعت و آسمانی خوی . (ناظم الاطباء).