ناسزا بودن

ناسزا بودن . [ س َ دَ ] (مص مرکب ) سزا نبودن . سزاوار نبودن . ناروا بودن . روا نبودن . جایز نبودن :
به دادار گفت ای جهاندار راست
پرستش به جز مر ترا ناسزاست .

فردوسی .

به ایرانیان گفت این ناسزاست
بزرگی و تاج ازدر پادشاست .

فردوسی .

فانی به جان نئی به تنی ای حکیم تو
جان را فنا به عقل محال است و ناسزا.

ناصرخسرو.

|| عدم لیاقت . لایق نبودن . درخور و سزاوار نبودن :
کنون تاج را درخور کار کیست
چو من ناسزایم سزاوار کیست .

فردوسی .