ناسپرده
لغت‌نامه دهخدا
ناسپرده . [ س ِ / س َ پ َ دَ / دِ ] (ن مف مرکب ) دست نخورده . بکر. که پای کسی بدان نرسیده باشد: مرغزاری ناسپرده . (یادداشت مؤلف ).
- ناسپرده جهان ؛ نیازموده . دنیاندیده . کم سال . جوان که روزگاری دراز بر او سپری نشده باشد :
بدو گفت کای یادگار مهان
پسندیده و ناسپرده جهان .
ز دست یکی ناسپرده جهان
نه گردی نه نام آوری از مهان .
پدرمرده و ناسپرده جهان
نداند همی آشکار و نهان .
- ناسپرده جهان ؛ نیازموده . دنیاندیده . کم سال . جوان که روزگاری دراز بر او سپری نشده باشد :
بدو گفت کای یادگار مهان
پسندیده و ناسپرده جهان .
فردوسی .
ز دست یکی ناسپرده جهان
نه گردی نه نام آوری از مهان .
فردوسی .
پدرمرده و ناسپرده جهان
نداند همی آشکار و نهان .
فردوسی .
