ناصرالدین قباجه

ناصرالدین قباجه . [ ص ِ رُدْ دی ق َ ج َ ] (اِخ ) یکی از ممالیک اربعه ٔ معزالدین محمدبن سام غوری است . وی از سال تا 624 هَ . ق . برولایات سند و ملتان و اوج حکومت کرد و به سال 625 درجنگ با سلطان شمس الدین التتمش شکست خورد و خود را به رود سند افکند و غرق شد . مرحوم عباس اقبال در تاریخ مغول آرد: سلطان جلال الدین خوارزمشاه چون از چنگ سپاهیان مغول فرار کرد با ناصرالدین قباجه طرح موافقت افکند ولی این دوستی دیری نپائید و سلطان جلال الدین بر بعضی از ولایات سند که در قلمرو ناصرالدین بود تاختن برد و فتوحاتی کرد و بار دیگر با کمک یکی از راجه های هندی - که دختر وی را به زنی گرفته بود- بر ناصرالدین قباجه تاخت و او را به سختی منهزم کرد و فتوحات بسیار گرفت . محمد عوفی مؤلف لباب الالباب پس از حمله ٔ مغول از ماوراءالنهر و خراسان فرار کرد و در ولایات سند، از ملازمان درگاه ناصرالدین قباجه شد و به فرمان همین پادشاه شروع به تألیف جوامعالحکایات کردو نیز تذکره ٔ لباب الالباب را به نام وزیر او فخرالدین حسین بن شرف الملک تصنیف کرد . رجوع به تاریخ ادبیات ایران تألیف ادوارد براون ج 1 ص 675 و معجم الانساب ص 419 و تاریخ ادبیات در ایران تألیف دکتر صفا ج 2 ص 1027 و قاموس الاعلام ج 6 شود.