نامهربان
لغت‌نامه دهخدا
نامهربان . [ م ِهَْ رْ / م ِ رِ ] (ص مرکب ) بی محبت . جفاکار. (ناظم الاطباء). بی رحم . سنگدل . که مهربان و بامحبت نیست . مقابل مهربان :
زلفت به جادوئی ببرد هر کجا دلی است
وآنگه به چشم و ابروی نامهربان دهد.
با او بگو که ای مه نامهربان من
بازآ که عاشقان تو مردند از انتظار.
ترک سر در هجر آن نامهربان خواهیم کرد
تاب درد سر نداریم آنچنان خواهیم کرد.
مرا گر ترس جان خود نبودی نام آن مه را
بت نامهربان و ظالم بی باک میکردم .
بگویم راست ؟ پر نامهربانی
برنجی شیوه ٔ یاری ندانی .
بگو کای ماه بی مهر جفاکار
بت نامهربان شوخ دلاَّزار.
چو بیخود آید از جانی فغانی
شود نامهربانی مهربانی .
مپندار این چنین نامهربانم
که رسم مهربانی را ندانم .
زلفت به جادوئی ببرد هر کجا دلی است
وآنگه به چشم و ابروی نامهربان دهد.
ظهیرفاریابی .
با او بگو که ای مه نامهربان من
بازآ که عاشقان تو مردند از انتظار.
حافظ.
ترک سر در هجر آن نامهربان خواهیم کرد
تاب درد سر نداریم آنچنان خواهیم کرد.
مشفقی .
مرا گر ترس جان خود نبودی نام آن مه را
بت نامهربان و ظالم بی باک میکردم .
مشفقی .
بگویم راست ؟ پر نامهربانی
برنجی شیوه ٔ یاری ندانی .
وحشی .
بگو کای ماه بی مهر جفاکار
بت نامهربان شوخ دلاَّزار.
وحشی .
چو بیخود آید از جانی فغانی
شود نامهربانی مهربانی .
وصال .
مپندار این چنین نامهربانم
که رسم مهربانی را ندانم .
وصال .
