نام کردن

نام کردن . [ ک َ دَ ] (مص مرکب ) تسمیه . (دهار) (زوزنی ) (تاج المصادر بیهقی ) (ترجمان القرآن ).اسما. (تاج المصادر بیهقی ) (زوزنی ). نام دادن . نام نهادن . نامیدن . اسم گذاشتن . نام گذاردن :
ورا پادشه نام طلحند کرد
روان را پر از مهر فرزند کرد.

فردوسی .

یکی کاخ بد کرده زندانْش ْ نام
همی زیستند اندر آن شادکام .

فردوسی .

جهاندار نامش سیاوخش کرد
بدو چرخ گردنده را بخش کرد.

فردوسی .

نام قضا خرد کن و نام قدر سخن
یاد است این سخن ز یکی نامور مرا.

ناصرخسرو.

این که می بینی بتانند ای پسر
کرد باید نامشان عزی و لات .

ناصرخسرو.

هست این سفر فتح و چو آئی ز سفر باز
شاهان جهان نام کنندش سفر فتح .

مسعودسعد.

و آن را ثبات عزم وحسن قصد نام نکنند. (کلیله و دمنه ).
سلیمانم بباید نام کردن
پس آنگاهی پری را رام کردن .

نظامی .

به عالم هر کجا درد و غمی بود
بهم کردند و عشقش نام کردند.

عراقی .

لب میگون جانان جام درداد
شراب عاشقانش نام کردند.

عراقی .

اگر دو گاو به دست آوری و مزرعه ای
یکی وزیر و یکی را امیر نام کنی .

ابن یمین .

کسی کو را تو لیلی کرده ای نام
نه آن لیلی است کز من برده آرام .

وحشی .

|| نامزد کردن :
چو گشتاسب می خورد برپای خاست
چنین گفت کای شاه باداد و راست
کنون من یکی بنده ام بر درت
پرستنده ٔ افسر و اخترت
گر ایدون که هستم ز آزادگان
مرا نام کن تاج و تخت کیان .

فردوسی .